ນັກປັດຊະຍາລາວ ມີບໍ່?

ຄໍາຖາມຂອງເພື່ອນໃນເຝສຖາມວ່າ:
1. ນັກປັດຊະຍາຂອງລາວເຮົາເດ ຈະຍົກອັນໃດມາເລົ່າດີ?
2.  ຈະຖືນັກປາດອາຈານໃດຂອງລາວເຮົາມາເປັນຕົວແທນ ຫລື ສັນຍາລັກ ຫລືເອີ້ນວ່ານັກປັດຊະຍາລາວເຮົາ?

ຂໍອອກຄວາມເຫັນດັ່ງນີ້,  ຕາມຄວາມເປັນຈິງ ນັກປາດອາຈານລາວເຮົາສະໄໝບູຮານ, ແນວຄິດສ່ວນຕົວແລ້ວ ຍັງບໍ່ເຖິງ ລະດັບ ນັກປັດຊະຍາ. ເພາະດ້ານຄວາມຮູ້ ແມ່ນຈໍາກັດ ບໍ່ກວ້າງໄກ.  ຈໍາກັດນີ້ໝາຍເຖິງ ດ້ານຮຽນຮູ້ເຖິງລັກສະນະຂອງສັງຄົມທົ່ວໄປ, ພື້ນຖານຂອງຄວາມເປັນຈິງຂອງສັງຄົມ,  ຄຸນຄ່າ, ເຫດຜົນ, ຈິດໃຈ,  ຈັນຍາບັນ, ອະພິທໍາ, ຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດ, ແລະອື່ນໆ.  ສະນັ້ນເຮົາຈະມັກພໍ້ເຫັນຄໍາສຸພາສິດບູຮານລາວຕ່າງໆຈະບໍ່ກົງ ຫລືບໍ່ຖືກກັບຄວາມເປັນຈິງໃນປັດຈຸບັນ.  ເພາະດ້ານວິໄຈຂອງພວກເພິ້່ນແມ່ນແນໃສ່ບັນຫາທີ່ພົບພໍ້ຫລືປະເຊີນກັບຕົວຈິງໃນສັງຄົມສະໄໝນັ້ນ.  ຕົວຢ່າງ: ຖ້າປະເຊີນແຕ່ກັບສັງຄົມ ພາຍໃນວັງ ຫລື ຢູ່ແຕ່ຂອບເຂດ ລ້ານຊ້າງ.  ລັກສະນະທົ່ວໄປຂອງສັງຄົມໂລກ ຫລືມະນຸດກໍຈະເຫັນພຽງແຕ່ລ້ານຊ້າງ. ເຊິ່ງຂໍ້ມູນນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ຈະເກັບມາວິໄຈໃຫ້ເລິກເຊິ່ງໄດ້.  ສະຫລຸບຄື ນັກປັດຊະຍາລາວ ບໍ່ມີ, ຖ້າຈະຍົກກໍຍົກ ສຸພາສິດໃນຕໍາລາຕ່າງຂອງລາວ ທີ່ເຮົາຄິດວ່າ ເໝາະສົມ ແລ້ວກໍເອົາມີສັ່ງສອນສັງຄົມຕໍ່ໄປ ໂດຍອ້າງວ່າ ສຸພາສິດລາວບູຮານ.

ກ່ຽວກັບຫນັງສື ສຽວສະຫວາດ.  ຫນັງສືນີ້ຖືວ່າເປັນຫນັງຫນັງສືວັນນະຄະດີ ອັນດັບເອກສະບັບຫນຶ່ງຂອງລາວເພາະໄດ້ຮັບຄວາມຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນຈາກປະຊາຊົນມາແລ້ວເກືອບເຖິງ 400 ປີ. ແລ້ວະສໄໝບູຮານແມ່ນຈະເລີນແຜ່ຫລາຍໄປທົ່ວທຸກບ້ານໃນດິນແດນປະເທດລາວ, ເພາະເຮົາຈະສັງເກດໄດ້ວ່າໄປໃສມາໃສກໍມັກຈະຍິນຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່ເພິ່ນກ່າວເຖິງສຸພາສິດຈາກຫນັງສືນີ້ເວລາສອນລູກສອນລານ. ເຊັ່ນສະພາສິດ ເພິ່ນບໍ່ເອີ້ນຢ່າຂານ ເພິ່ນບໍ່ວານຢ່າຊ່ອຍ, ນຸ່ງຜ້າລາຍຫມາເຫົ່າ ຄົ້ນຄວາມເກົ່າຜິດກັນ, ໄວປາກເສຍສິນ ໄວຕີນຕົກກົກໄມ້ ແລະອື່ນໆ. ລ້ວນແຕ່ມາຈາກຫນັງສື ສຽວສະຫວາດ.  ແຕ່ບັນຫາມີຢູ່ວ່າ ຫນັງສືສຽວສະຫວາດ ແລະບັນດາຫນັງສືວັນນະຄະດີອື່ນໆຫລາຍສະບັບຂອງລາວເຮົາບໍ່ມີປະຫວັດຜູ້ແຕ່ງ ຫລືປະກົດຊື່ຜູ້ແຕ່ງເລີຍ. ຈະມີກໍມີແຕ່ຊື່ຜູ້ລິຈະນາ ຄືຜູ້ທີ່ເອົາມາຂຽນຕໍ່ໆກັນມາ. ດັ່ງນັ້ນເຮົາເລີຍບໍ່ຮູ້ວ່າ ນັກປາດຄົນໃດ ແຕ່ງຫນັງສືສະບັບໃດ.  ພໍຮູ້ກັນດີກໍມີພຽງ 7-8 ຄົນເຊັ່ນ:
1. ທ່າວປາງຄໍາ ແຕ່ງ ສັງສິໄຊ
2. ທ້າວເພຍແກ້ວດວງຕາ ແຕ່ງ ກາບປູ່ສອນຫລານ
3. ເພຍ ຣາຊມາດ ແຕ່ງ ພຣະຍາປັດຕະເສນຖາມເຫດ
4. ນັກປາດອິນທິຍານ ແຕ່ງ ອິນທິຍານສອນລູກ
5. ສົມເດັດພຣະມະຫາຣາຊຄູ ວິຊຸລະມະຫາວິຫາຣາທິບໍດີ ແຕ່ງ ນິທານປັດຈະຕັນຕະ
6. ພຣະອະຣິຍະວັງໂສ ແຕ່ງ ຕໍານານພຣະແກ້ວ, ພຣະແຊກຄໍາ, ພຣະບາງ
7. ພຣະມະຫາເພບເຖຣະ ແລະ ພຣະມະຫາມົງຄຸນສິດທິ ແຕ່ງ ນິທານ ຂຸນບູຣົມ ຣາຊາທິຣາດ (ກໍາເນີດຊາດລາວ)

ພໍຮູ້ໆກັນກໍມີພຽງນັກປາດຂ້າງເທິງນັ້ນແລ້ວ. ນອກນັ້ນກໍພາກັນສັນນິຖານກັນເອົາ.  

ເອົາເປັນວ່າ ຖ້າຢາກຟື້ນຟູຄໍາສຸພາສິດລາວບູຮານດັ່ງກ່າວນັ້ນກໍ ສົມຄວນແລ້ວທີ່ຈະພາກັນສຶກສາ ແລ້ວນໍາມາຂຽນສັ່ງສອນສັງຄົມລາວເຮົາຕໍ່ໄປ. ສຸພາສິດບູຮານລາວສ່ວນຫລາຍເປັນຄໍາປຽບທຽບ ນັກປັນຍາຊົນລຸ້ນຫລັງເຊັ່ນພວກເຮົາເຈົ້າຂ້ອຍຖ້າຈະໃຊ້ກໍຕ້ອງເອົາມາຕີຄວາມໝາຍໃຫມ່ ດ້ວຍສະຕິປັນຍາຂອງເຮົາໃຫ້ເຂົ້າກັບສັງຄົມປັດຈຸບັນ. ເພາະເຮົາຄືນັກປາດລາວຜູ້ຕໍ່ໄປ.

ສຸດທ້າຍຂໍຝາກໄວ້ແບບນີ້: ຈະເປັນນັກປາດຕ້ອງຮູ້ຈັກໃຊ້ສະຕິປັນຍາຂອງຕົນເອງວິໄຈ ຫລືວິເຄາະຢ່າງເລິກເຊິ່ງຕາມແນວຄິດຂອງຕົນ, ຕາມສິ່ງທີ່ຕົນຮູ້ແລະຮຽນມາ. ຕ້ອງສາມາດສ້າງສຸພາສິດ, ສ້າງທິດສະດີໃໝ່ໆທີ່ເປັນຂອງຕົນເອງໂດຍບໍ່ມີການກອບຫລືລອກມາຈາກຄົນອື່ນ. ຖ້າບັນລຸໄດ້ແບບນັ້ນກໍຖືວ່າເປັນນັກປັດຊະຍາອັນແທ້ແນ່ຈິງນັ້ນແລ

ປສ.

ປົດປ່ອຍຊາດ ຫລືວ່າຊີງອໍານາດກັນແທ້?

ຄໍາວ່າ ປົດປ່ອຍ ຊາດ ນັ້ນ ໝາຍເຖິງເຮົາໄດ້ປົດປ່ອຍຊາດອອກຈາກຫຍັງ ໄປຫາຫຍັງ? ຖ້າວ່າປົດປ່ອຍຊາດ ໃຫ້ເປັນເສລີ, ຊາດລາວກໍເປັນ ເສລີທີ່ປະກາດເປັນເອກະລາດມາແຕ່ປີ 1954 ເປັນຕົ້ນມາເຊິ່ງປົກຄອງກັນດ້ວຍ ລະບົບ ລາຊາທິປະໄຕຄ້າຍຄື ອັງກິດ, ສະເປນ, ຍິປຸນ, ອິນໂດ ແລະ ປະເທດໄທຍໃນປັດຈຸບັນ. ລະບົບການຕະຫລາດກໍເປັນລະບົບເສລີ. ຖ້າເຮົາຢ້ອນຄືນຫລັງເບິ່ງການປົດປ່ອຍຊາດ ທີ່ຫຼາຍຄົນມັກເອກອ້າງນັ້ນ ເຮົາຈະເຫັນວ່າ ເປັນການປ່ຽນ ກຸ່ມອໍານາດປົກຄອງຈາກ ກຸ່ມໜຶ່ງມາເປັນອີກກຸ່ມໜຶ່ງ. ໝາຍຄວາມວ່າເປັນການປົດປ່ອຍ ຊາດອອກຈາກອໍານາດຂອງຄົນກຸ່ມໜຶ່ງໄປຫາອໍານາດອີກຄົນກຸ່ມໜຶ່ງ. ນັ້ນຄືເບື່ອງຫລັງຄວາມເປັນຈິງ ຖ້າສັງຄົມເບິ່ງບໍ່ເຫັນຈຸດນີ້ກໍຖືວ່າເປັນ ສັງຄົມທີ່ກາຍເປັນສັງຄົມ cult. ເຊື່ອຖືອໍານາດການນໍາຂອງບາງກຸ່ມຫລືບຸກຄົນ or believe in a cult of personality.  ແປແບບພາສາວົງເຫຼົ້າກໍຄື ເປັນສັງຄົມ ງົມງວາຍ ລ້າຫລັງ ໂງ່ຈ້າທີ່ຍອມໃຫ້ກຸ່ມຄົນຫລືບຸກຄົນທີ່ມີອໍານາດຈູງດັງ. ບໍ່ມີສະຕິປັນຍາຫລືແນວຄິດເປັນຂອງຕົນເອງ.  ເຖິງມີແນວຄິດ ກໍບໍ່ກ້າສະແດງອອກເພາະ ອໍານາດ ລັດທິບັງຄໍາ.  

ມື້ນີ້ຈະຂໍສະແດງແນວຄິດ ແບບລັກສະນະຄົນນອກເບິ່ງເຂົ້າໄປຂ້າງໃນເນາະ.
ກ່ອນ “ປົດປ່ອຍ” ໃນປີ1975 ປະເທດລາວແມ່ນມີເສດຖະກິດສັງຄົມ ແລະການ ເມືອງຄື:

1. ເປັນປະເທດເອກະລາດ, ປົກຄອງດ້ວຍລະບອບລະຊາທິປະໄຕ. ມີເຈົ້າຊີວິດ ເປັນປະມຸກ ແລະນາຍຍົກບໍລິຫານລັດຖະບານ.
2. ,ເປັນປະເທດທີ່ມີລະບົບການຕະຫລາດເສລີ.
3. ເປັນສະມາຊິກ ສະຫະປະຊາຊາດ ແລະປະກາດເປັນກາງ ໃນຖ່າມກາງສົງຄາມເຢັນ.
--------------------------------------------------------------------------------

ໃນປີ 1975 ຫລັງຈາກພາກັນປົກຄອງກັນແບບລັດຖະບານປະສົມມາເປັນສອງປີ 1973-75 ຝ່າຍຄອມມຸນິດເລີຍສວຍໂອກາດ ຍິດອໍານາດ ປະກາດ “ປົດປ່ອຍຊາດ” ປ່ຽນຈາກ ລາຊະອານາຈັກລາວ ມາເປັນ ສາທາລະນະລັດ ປະຊາທິປະໄຕ ປະຊາຊົນລາວ. ການປົດປ່ອຍຄື:

1. ປົດປ່ອຍ ເອກະລາດ ມາເປັນເອກະລາດ, ປົກຄອງດ້ວຍລະບອບ ຄອມມຸນິດ ແບບພັກການເມືອງດຽວ.
2. ປົດປ່ອຍ ການຕະຫລາດເສລີ ມາເປັນ ການຕະຫລາດກາງ ພັກລັດຄຸມການຕະຫລາດທັງໝົດ. ເອກະຊົນບໍ່ມີຊິດ.  
3. ປົດປ່ອຍຊາດອອກຈາກ ສັງຄົມເບື່ອຍເຍື່ອຍ, ສັງຄົມທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍບາເຕັ້ນລໍາ ມີກະລີ່ ຈິໂກະ ເປັນສັງຄົມມີນເມົາ, ມາເປັນສັງຄົມສະງົບສຸກ. ໃຊ້ແຮງງານລວມ.  
4. ປົດປ່ອຍຊາດອອກຈາກ ອໍານາດຜະເດດການຂອງເຈົ້າຂຸນມຸນນາຍ, ອອກຈາກສັງຄົມແບ່ງຊັ້ນວັນນະ. ຫລິ້ນພັກຫລິ້ນພວກ. ອອກຈາກສັງຄົມຄົນທຸກເຈັບບໍ່ໄດ້ປົວ ຄົນຊົ່ວລວຍບໍ່ຕິດຄຸກ. ມາເປັນສັງຄົມສະຫາຍ.  ສັງຄົມລວມໝູ່.

ຫລັງຈາກການປົດປ່ອຍໄດ້ ປະມານ10 ປີ, ພາຍໃນປີ1985 ກໍມີການປົດປ່ອຍຄືນໃໝ່ຄື:
1. ປົດປ່ອຍຊາດອອກຈາກ ລະບົບການຕະຫລາດກາງແບບພັກລັດຄຸມອໍານາດ ທັງໝົດມາເປັນ ລະບົບເສລີຄືນຄືເກົ່າ.  
2. ປົດປ່ອຍ ສັງຄົມອັນສວຍງາມ ເຮັດນາແຊງຮ່ວມກັນ, ປ່ຽນສັງຄົມສະຫາຍລວມໝູ່ ມາເປັນສັງຄົມເຈົ້າຂຸນມຸນນາຍ, ສັງຄົມເບື່ອຍເຍື່ອຍ, ເຕັມໄປດ້ວຍບາເຫຼົ້າ ບາເຕັ້ນລໍາ, ກະລີ່, ຈິໂກະຄືນຄືເກົ່າ.
3.  ປົດປ່ອຍສັງຄົມຈາກຂອບງໍາອໍານາດຜະເດດການ, ໄຮ້ຍຸຕິທໍາ ຄືນມາເປັນ ຜະເດດການໄຮ້ຍຸຕິທໍາຄືນຄືເກົ່າ.  ສຸດທ້າຍກໍເປັນສັງຄົມແບ່ງຊັ້ນວັນນະ, ຫລິ້ນພັກຫລິ້ນພວກ. ສໍ້ລາດບັງຫລວງ ສໍ້ຫລວງບັງລາດຄືນຄືເກົ່າ.

ຖ້າເຮົາເບິ່ງແບບເປັນກາງ, ການປົກຄອງໃນລາວທຸກມື້ນີ້ບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບ ການປົກຄອງຂອງລະບອບເກົ່າ, ຈະເປັນລາຊາທິປະໄຕ ຫລືສັງຄົມນິຍົມ ພາກປະຕິບັດກໍຄື AUTOCRACY ຄືເກົ່າ.  ປົດປ່ອຍແລ້ວກໍກັບຄືນໄປໃຊ້ການ ຕະຫລາດເສລີ ພາໃຫ້ເກີດມີນາຍທືນ, ເສຖະກິດເຕີບໂຕກໍພາໃຫ້ເກີດມີ ຊົນຊັ້ນວັນນະ. ກັບໄປເປັນສັງຄົມ ທີ່ວ່າ ຜູ້ກິນກິນຈົນຮາກ,​ຜູ້ຢາກໆ ຈົນຕາຍຄືເກົ່າ.  ການປົກຄອງກໍໄຮ້ສະວັດດີ ການບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບລະບອບເກົ່າ. ໂຮງຮຽນ ໂຮງໝໍແມ່ນໄດ້ຈ້າງເຂົ້າ ຈ້າງປິ່ນປົວຄືເກົ່າ...
 
ສະຫລຸບກໍຄື ການປົດປ່ອຍ ຊາດ ທີ່ 2 ທັນວາ ເປັນການຊີງອໍານາດຂອງ ກຸ່ມຄົນບາງກຸ່ມທີ່ ຕອນນັ້ນບໍ່ໄດ້ມີອໍານາດຄູນຮັ່ງຄູນມີນໍາໝູ່. ເພາະດ້ວຍເຫດຜົນທີ່ຍົກໃຫ້ເຫັນຂ້າງເທິງແລ້ວ, ການປົດປ່ອຍຊາດໃນປີ 1975 ກໍຄືການຊີງອໍານາດ, ເປັນໃຫຍ່ຄອງເມືອງ. ທຸກມື້ນີ້ ສິ່ງທີ່ກ່າວຫາວ່າ ບໍ່ດີ ພັດວ່າດີ. ຕົວຢ່າງ:ການພົວພັນກັບ ອະເມຣິກາ, ຝຣັ່ງເສດ, ໄທຍ, ຍິປຸ່ນ, ແລະປະເທດເສລີ ກໍກ່າວຫາວ່າ ລັດຖະບານວຽງຈັນ ຂາຍຊາດ. ພວກຂໍທານ, ພວກແລ່ງຕີນ ມືຕ່າງຊາດ. ອະເມຣິກາ ສ້າງ ອະນຸສາວະລີ, ສ້າງເດີ່ນຍົນໃຫ້ກໍ່່ຫາວ່າ ເປັນຫົວເມືອງຂຶນອະເມຣິກາ, ປັດຈຸບັນອະເມຣິກາຊ່ວຍ ສ້າງໂຮງຮຽນ, ບຸລະນະສະຖານບູຮານ, ຊ່ວຍເຫລືອດ້ານການທະຫານ ການສຶກສາ ພັດວ່າ ດີໆ.  ເປັນການຮ່ວມມືລະຫວ່າງປະເທດ. ຝຣັ່ງສ້າງ ຖະນົນລ້ານຊ້າງ, ສ້າງຫໍຄໍາ ສ້າງຕຶກອາຄານຫຼາຍຕຶກທົ່ວປະເທດລາວ ກໍຫາວ່າ ປະຕິການຂາຍຊາດ ເປັນຂ້ອຍຂ້າຝຣັ່ງ. ທຸກມື້ນີ້ພາສາຂອງພັກລັດ ແມ່ນໃຊ້ພາສາ ຝຣັ່ງເສດ. ຂຽນປ້າຍ ຕິດ ກະຊວງຕ່າງໆແມ່ນແຕ່ຫ້ອງວ່າການລັດຖະບານ ກໍຂຽນເປັນພາສາ ຝຣັ່ງເສດ.

ສຸດທ້າຍຫຼາຍຄົນມັກອວດໂອ້ວ່າ ຍ້ອນການປ່ຽນແປງ ແລະຍ້ອນການນໍາພັກລັດ ປະເທດລາວຈຶ່ງຈະເລີນທີ່ເຫັນກັນທຸກວັນນີ້. (ຄໍາວ່າຈະເລີນ ບໍ່ແມ່ນຜູ້ຂຽນເວົ້າ, ຜູ້ຂຽນບໍ່ເຄີຍຄິດວ່າປະເທດລາວຈະເລີນ, ເພາະການມີຕຶກອາ ຄານສູງສອງ ສາມຫລັງ, ມີຖະນົນປູຢາງຕະຫລອດເໜືອເຖິງ ໃຕ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈະເລີນ) ປະເດັນນີ້ກໍສຸດແລ້ວແຕ່ຊິຄິດ, ແຕ່ເຄີຍຄິດຢູ່ບໍ່ວ່າ ຖ້າບໍ່ປົດປ່ອຍ, ຖ້າສາມັກຄີຮ່ວມມືກັນປົກຄອງບ້ານເມືອງແບບສັນຕິ, ຕັ້ງແຕ່ 1955 ທີ່ລາວປະກາດເປັນເອກະລາດ ເປັນຕົ້ນມາ ຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ. ປົກຄອງແບບ ລາຊະທິປະໄຕ, ແບບ ອັງກິດ, ຍິປຸ່ນ ຫລື ໄທຍ ລາວອາດຊິ “ຈະເລີນ” ເທົ່າທຽມກັບໄທຍ ກໍ່ເປັນໄດ້.  ສັງເກດເບິ່ງ ວຽງຈັນ ປີ 1975, ກຸງເທບ ປີ 1975, ພະນົມເປັນ ປີ1975 ບໍ່ໄດ້ຫ່າງເຫີນກັນພໍເທົ່າໃດ. ດຽວນີ້ຫ່າງເຫີນກັນປານ ຟ້າກັບດິນ. ແຕ່ສັງຄົມກອບໃນລັດທິ cult ຈະເບິ່ງບໍ່ເຫັນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້...ເທົ່ານັ້ນແລ.

ໂຄງການສ້າງທາງລົດໄຟ ໃນລາວ

ໂຄງການສ້າງທາງລົດໄຟ ໃນລາວ. 
ລາວຕ້ອງການທາງລົດໄຟຫລືບໍ່? ນັ້ນຄືຄໍາຖາມຂອງສັງຄົມ. ຫລາຍທ່ານກໍຕອບວ່າ: ບໍ່ຕ້ອງການ...ບໍ່ເອົາ, ບໍ່ຢາກໄດ້, ເອົາມາເຮັດຫຍັງ. ແຕ່ປູ່ແຕ່ຍ່າມາກະ ບໍ່ເຄີຍມີລົດໄຟຂີ່, ກະບໍ່ເຫັນຊິຕາຍໄດ້ລະ. ບໍ່ເອົາ, ບໍ່ເອົາ, ເປັນໜີເປັນສິນລ້າໆ, ເອົາເງິນມາສ້າງແນວອື່ນສາ ໆລໆ...

ເອົາເປັນວ່າ ມື້ນີ້ຈະຂໍວິໄຈ ສະເພາະ ໂຄງການນີ້ພໍ ໄດ້ອ່ານຫລິ້ນໆກັນ. ບາງເທື່ອອາດ ເຮັດໃຫ້ເຮົາ ຫູຕາສະຫວ່າງ ຂຶ້ນກໍເປັນໄດ້.  ເວລາເບິ່ງບັນ ຫາຕ້ອງເບິ່ງໃຫ້ເລິກໆ, ເບິ່ງໄປໃຫ້ ກວ້າງໄກ, ພຸ້ນເບິ່ງ ໄປຮອດ ດວງຈັນ ດາວອັງ ຄານພຸ້ນແຮງດີ. ປະເທດຈິ່ງ ຊິຈະເລີນນໍາຫມູ່.  ເວົ້າໄປໄກໂພດລະ,  ເອົາຈັ່ງຊີ້ ກ່ອນອື່ນຂໍຍົກລາຍລະອຽດຂອງໂຄງການໃຫ້ອ່ານກ່ອນເນາະ:
1. ໂຄງການສ້າງທາງລົດໄຟ ຈີນ-ລາວ ຈາກກຸນມິ່ງ ຫາວຽງຈັນ. ຄວາມຍາວປະມານ 420 ກິໂລແມັດ.

2. ປະເມີນມູນຄ່າປະມານ $7 ພັນລ້ານໂດລາ.  ແບ່ງອອກເປັນ ສອງຍອດ. ຍອດທໍາອິດແມ່ນທາງລັດຖະບານລາວແລະຈີນຮັບຜິດຊອບ 40/60% ເຊິ່ງທາງລາວຮັບຜິດຊອບ ປະມານ $840 ລ້ານ ($840 million), ຈີນຮັບຜິດຊອບ $1.26 ພັນລ້ານ ($1.26 billion). ສ່ວນຍອດທີ່ເຫລືອ $5 ພັນລ້ານ ($5 billion) ແມ່ນທາງບໍລິສັດເອກະຊົນຂອງຈີນຈະເປັນຜູ້ລົງທຶນ, ຮັບກໍ່ສ້າງ ແລະ ບໍລິຫານ. ຫລືອາດຈະເປັນຝ່າຍທາງການລາວກູ້ຢືມຮັບຜິດຊອບທັງໝົດ ຖ້າຢາກເປັນຜູ້ບໍລິຫານທາງລົດໄຟ. ແຕ່ຄືຊິເປັນໄປບໍ່ໄດ້.

3. ແຜນການສ້າງທາງ, ໃນນັ້ນຕ້ອງໄດ້ສ້າງ ຂົວ 154 ແຫ່ງ, ເຈາະ ອຸມຸງ 76ແຫ່ງ, ແລະ ສ້າງ ສະຖານີປະມານ 31ແຫ່ງ.

ດ້ານບວກຂອງການມີທາງລົດໄຟ:
1. ພັດທະນາພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃນລາວໃຫ້ທັນສະໄໝ ແບບວັດທະນະຖາວອນ.
2. ດືງດູດນັກລົງທຶນຕ່າງປະເທດເຂົ້າມາລົງທຶນໃນລາວເພິ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫລວງຫລາຍ ສ້າງເສດຖະກິດໃນລາວຢ່າງໝັນຄົງ.

3. ການຂົນສົ່ງສິ້ນຄ້າເຂົ້າອອກຈາກລາວຈະລົດລົງເຄິ່ງຄ່າ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ສິ້ນຄ້າເຂົ້າອອກລາຄາຕໍ່າ. ຂໍ້ນີ້ເປັນປັດໄຈດຶງຂໍ້ 2.

4. ໂຄງການໄລຍາຍາວ ລາວກໍຈະໄດ້ຄວາມຮູ້ດ້ານເທັກນິກ ແລະວິຊາການຈາກຈີນ.

5. ລາຄາສິນຄ້າໃນລາວກໍຈະຖືກ. ເພາະຄ່າຂົນສົ່ງຖືກ.

ດ້ານລົບ:
1. ລາວຈະມີໜີເພິ່ມຂຶ້ນເຖິງ 60% ຂອງ ຈີດີພີ GDP ເຊິ່ງປັດຈຸບັນ ປະມານ $11 ພັນລ້ານ. ເວົ້າແລ້ວກໍໜ້າຕົກໃຈ, ເພາະຖ້າຈະເວົ້າເຖິງຫຼັກການຕະຫລາດ ຫລືຫຼັກການຄ້າແລ້ວ ຖ້າເຮົາຢືມເງິນເກີນ 50% ຂອງລາຍຮັບແມ່ນຖືວ່າເປັນການສ່ຽງ. ອາດພາໃຫ້ປະເທດຊາດຕົກຢູ່ໃນຖານະທີ່ ພາສາອັງກິດເອີ້ນວ່າ bankruptcy.

2. ນອກຈາກລາວ ຈະເພິ່ມໜີເກີນ 50% ຂອງ ຈີດີພີ ແລ້ວ ຂໍ້ເສຍ ອື່່ນໆ ແມ່ນຕົກຢູ່ ຂັ້ນປູໆປາໆ.

ອີງຕາມດ້ານ ບວກ ແລະລົບ ທີ່ວາງ ໄວ້ຂ້າງເທິງ ກໍເຫັນໄດ້ ຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລ້ວວ່າ ການສ້າງ ທາງລົດໄຟແມ່ນ ເປັນຜົນ ດີສໍາລັບ ລາວ ໃນໄລຍະຍາວ. ເພາະຖ້າລາວ ຈະພັດທະນາ ໃຫ້ທຽບເທົ່າ ກັບປະເທດອື່ນໆ ກໍຕ້ອງ ຈໍາເປັນ ປັບປຸງດ້ານ ຄົມມະນາຄົມ ຂົນສົ່ງໃຫ້ ດີຂຶ້ນ. ແລ້ວທາງ ລົດໄຟກໍຄື ທາງອອກ ທີ່ດີສະເພາະ ລາວ. ເພາະປະເທດລາວ ເຕັມໄປດ້ວຍພູຜາ, ເຫວຊັນ. ການຂົນສົ່ງ ທາງລົດແມ່ນຊ້າ, ແພງ, ແລະກໍຕ້ອງໄດ້ສົ່ງເທື່ອລະນ້ອຍເພາະເສັ້ນທາງເປັນພູ, ຄົດໂຄ້ງ. ແລ່ນໄວບໍ່ໄດ້.  ລະບົບການຂົນສົ່ງທາງລົດແມ່ນບໍ່ໄດ້ມາດຕະຖານ ຖ້າຈະທຽບໃສ່ ແຜນການພັດທະນາໃນລາວ. ສະເພະແຕ່ໂຄງການຈາກຈີນລ້າໆ, ປັດຈຸບັນກໍມີປະມານ 800 ໂຄງການແລະຈະເພິ່ມເປັນ ພັນໂຄງການໃນບໍ່ຊ້າ ຖ້າການຂົນສົ່ງດີຂຶ້ນ, ຈີນຄືອັນດັບໜຶ່ງຂອງການລົງທືນໃນລາວບໍ່ວ່າດ້ານ ອຸສະຫະກໍາ, ກະເສດ ກະສິກໍາ, ປ່າໄມ້, ຫລືບໍ່ແຮ່.  ຈີນຕ້ອງການລົດໄຟໃນລາວ ເພື່ອຂົນສົ່ງອຸປະກອນກໍ່ສ້າງ ແລະ ເຄື່ອງຈັກ construction materials, machinery).  ນອກຈາກໂຄງການຂອງຈີນ, ຍັງມີໂຄງການຂອງໄທຍ, ວຽດນາມ, ຍິປຸ່ນ, ເກົາຫລີ ແລະຫລາຍໆໂຄງການ ຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ ລົດໄຟເພື່ອຂົນສົ່ງ ອຸປະກອນກໍ່ສ້າງ, ເຄື່ອງຈັກ ແລະສິນຄ້າເຂົ້າອອກ.  ຖ້າລາວມີລະບົບການຂົນສົ່ງທາງລົດໄຟ ທີ່ວ່ອງໄວແລະໄດ້ມາດຕະຖານການລົງທືນຈາກຕ່າງ ປະເທດກໍຈະເພິ່ມຂຶ້ນເປັນຫລາຍເທົ່າ, ສ້າງເສດຖະກິດໃນລາວຢ່າງໝັນຄົງ.

ຫລາຍຄົນຖາມວ່າ, ຄືບໍ່ສ້າງແນວອື່ນໄປກ່ອນ ເຊັ່ນພັດທະນາດ້ານການສຶກສາ, ສ້າງທາງ, ສ້າງໂຮງຮຽນ, ໂຮງຫມໍ ແລະອື່ນໆ. ຄໍາຕອບກໍຄື: ຂາດງົບປະມານ. ຈະເອົາງົບປະມາມາແຕ່ໃສຖ້າຕ່າງປະເທດບໍ່ມາລົງທືນ? ເວົ້າງ່າຍໆກໍຄື ບໍ່ມີເງິນ. ຄໍາຖາມຕໍ່ໄປກໍຄື, ແລ້ວເຫດຫຍັງຕ່າງປະເທດຈະມາລົງທືນໃນລາວ? ຄໍາຕອບຄື:

1. Logistic, ຢ່າລືມປະເທດລາວຢູ່ລະຫວ່າງກາງ 5 ປະເທດ.  ສິ້ນຄ້າ ຈີນສົ່ງໄປໄທຍ ຕ້ອງຜ່ານລາວ, ສິນຄ້າວຽດນາມສົ່ງໄປໄທຍ ແລະພະມ້າ ກໍຕ້ອງໄດ້ຜ່ານລາວ, ພະມ້າ ໄທຍ ຈະໄປວຽດນາມກໍຕ້ອງຜ່ານລາວ, ຂະເຫມນ ໄທຍ ຈະໄປຈີນກໍຕ້ອງຜ່ານລາວ.  ສະນັ້ນດ້ານການຄ້າລາວແມ່ນເປັນ logistic ທີ່ສໍາຄັນແຫ່ງຫນຶ່ງຂອງພາກພື້ນອາຊີ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າບໍລິສັດຍິປຸ່ນມາຕັ້ງຢູ່ລາວ, ກໍຈະສາມາດສົ່ງສິນຄ້າໄປຈີນ, ໄປໄທຍ, ໄປວຽດນາມ, ໄປຂະເຫມນ ແລະ ພະມ້າໂດຍບໍ່ຕ້ອງຜ່ານປະເທດໃດ. ເປັນການຕັດຄ່າຂົນສົ່ງ ແລະອັດຕາພາສີຜ່ານແດນລົງຢ່າງມະຫາສານ.

2. ລາວເປັນສະມາຊິກ WTO, NTR (Normal Trade Relation with the U.S) ແລະ ຕໍ່ໄປກໍຈະເຂົ້າຮ່ວມ ສະມາຊິກ AEC. ເຊິ່ງຖານະດັ່ງກ່າວ ເຮັດໃຫ້ອັດຕາພາສາສິນຄ້າຈາກປະເທດລາວຕໍ່າ.

3. ຄ່າແຮງງານຍັງຕໍ່າຢູ່.

ຂໍ້ 1 -3 ໂດຍສະເພາະຂໍ້ 1 ຄືປັດໄຈສໍາຄັນທີ່ດືງດູດນັກລົງທືນ ຕ່າງປະເທດມາລົງທືນໃນລາວ. ສະນັ້ນ ຖ້າລາວມີທາງລົດໄຟ, ມີລະບົບຄົມມະນາຄົມຂົນສົ່ງທີ່ທັນສະໄໝ ແລະໄດ້ມາດຕະຖານ. ການພັດທະນາສິ່ງອືື່ນໆກໍຈະລົງຕົວຕາມໆກັນໄປ.  ເຂົາເອີ້ນວ່າການພັດທະນາປະເທດ ແບບລາກໄມ້ທາງກົກ. ແຕ່ຖ້າເຮົາຂາຍຄໍາແລກຂີ້ຊ້າງ, ພໍແຕ່ໄດ້ເງິນມາສ້າງໂຮງຮຽນ, ສ້າງທາງໃຫ້ງາມຫູງາມຕາ, ສ້າງໂຮງຫມໍ ດັ່ງຫລາຍຄົນຢາກໃຫ້ສ້າງນັ້ນ. ແບບນັ້ນແມ່ນເປັນການຂາຍຊັບສິນກິນ. ກິນໝົດແລ້ວກໍໝົດໄປ.  ເວລາມັນໝົດ ແລ້ວຊິເອົາເງິນໃສມາບຸລະນະສິ່ງທີ່ເຮົາສ້າງ? ດັ່ງທີ່ເຮົາເຫັນກັນໃນປັດຈຸບັນນີ້ແລ້ວ. ເດີ່ນເຕາະບານກໍໄດ້ແຕ່ສ້າງ. ຖະຫນົນຫົນທາງບາງພາກສ່ວນກໍໄດ້ແຕ່ສ້າງ, ຫລືຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ຈາກ ປະເທດອື່ນມາສ້າງໃຫ້. ສ້າງແລ້ວກໍໄດ້ແຕ່ສ້າງ, ແຕ່ບໍ່ມີປັນຍາສ້ອມແປງ. ເພາະຂາດງົບ. ພັດທະນາແບບນັ້ນເຂົາເອີ້ນວ່າ ພັດທະນາແບບລາກໄມ້ທາງປາຍ.

ການພັດທະນາຕ້ອງໄປຕາມຂັ້ນຕອນ, ສໍາຄັນສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃຫ້ໝັນຄົງ, ເພາະສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈະສ້າງເສດຖະກິດໃຫ້ໝັດຄົງ, ເມື່ອເສດຖະກິດໝັ້ນຄົງ.  ທຸກສິ່ງກໍຈະໝັ້ນຄົງລົງຕົວໄປພ້ອມໆກັນນັ້ນແລ.      

ປສ

ຂໍ້ຄິດ: ການພັດທະນາ ໃນລາວ

ຖ້າເຮົາອ່ານປະຫວັດຂອງການພັດທະນາຂອງແຕ່ລະປະເທດ ເຮົາຈະຮູ້ວ່າການພັດທະນາທີ່ໝັ້ນຄົງ ແມ່ນເລິ່ມຈາກການສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງດ້ານຄົມມະນາຄົມບໍ່ ວ່າຈະເປັນຖະໜົນຫົນທາງ, ທາງລົດໄຟ, ທ່າເຮືອ, ເດີ່ນບິນ ແລະອື່ນໆ...  ເພາະການສ້າງລະບົບພື້ນຖານໂຄງລ່າງດັ່ງ ກ່າວຄືຈຸດເລິ່ມຕົ້ນຂອງການສ້າງຊົນຊັ້ນກາງ.  ຊົນຊັ້ນອາຊີບ ຫລື middle class.  ເຊິ່ງທຸກສັງຄົມຈໍາເປັນຕ້ອງມີ.  ເພາະຊົນຊັ້ນນີ້ຄືກະດູກສັນຫລັງຂອງຊາດອັນແທ້ຈິງທີ່ສາມາດນໍາພາ ປະເທດຊາດເຂົ້າສູ່ຂັ້ນພັດທະນາຖາວອນໄດ້.  ແຕ່ຕາມສັງເກດ, ການສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃນລາວ ແຕ່ລະໂຄງການໃຫຍ່ໆ, ແມ່ນເປັນການສ້າງລາຍຮັບໃຫ້ກັບແຮງງານຕ່າງຊາດຫລາຍກວ່າລາວ. ເພາະລາວເຮົາຍັງຂາດສີມືແຮງງານ. ນອກນັ້ນຍັງຂາດແຮງງານທົ່ວໄປອີກ.  ບັນຫາດັ່ງກ່າວຈະເຮັດໃຫ້ສັງຄົມລາວຂາດສັງຄົມຊົນຊັ້ນກາງເປັນເສົາ ຫລັກໃນການພັດທະນາປະເທດໃຫ້ໄດ້ຕາມຄາດໝາຍ. 

ຈະສັງເກດແຕ່ລະປີຈະມີໂຄງການຍັກໃຫຍ່ລະດັບພັນລ້ານໃນລາວ, ແຕ່ລາຍຮັບແມ່ນຕົກຢູ່ກັບແຮງງານຕ່າງຊາດເກືອບເວົ້າໄດ້ວ່າປະມານ 70%  ແລະລາວເຮົາອາດພຽງແຕ່ 20-30% .  ສ່ວນຫລາຍກໍເປັນລາຍຮັບຕໍ່າ.   ບັນຫານີ້ທາງການເພິ່ນກໍອາດເຂົ້າໃຈດີ ແລະກໍກໍາລັງເລັ່ງລັດຕັດຕອນ, ພະຍາຍາມສ້າງສີມືແຮງງານລາວໂດຍເພິ່ມຂະຫຍາຍໂຮງຮຽນວິຊາຊີບ. ແຕ່ບັນຫາມີຢູ່ວ່າ ຄົນລາວສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ຢາກເຂົ້າໂຮງຮຽນວິຊາຊີບ. ຢາກເຂົ້າແຕ່ມະຫາວິທະຍາໄລ.  ຂໍ້ນີ້ເລີຍກາຍເປັນປະເດັນໃຫ້ທາງກະຊວງ ສຶກສາຕ້ອງໄດ້ອອກມາຕະການໃຫມ່ເພື່ອ  ຂັດເລືອກເອົາແຕ່ນັກຮຽນ ເກັ່ງເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ.  ສ່ວນທີ່ເຫລືອແນະນໍາໃຫ້ນັກຮຽນພາກັນ ປະກອບສ້າງແຮງງານອາຊີບ ເພື່ອຮັບເອົາຜົນປະໂຫຍດໃນການ ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃນລາວ.  ເພາະຜົນປະໂຫຍດດັ່ງກ່າວນີ້ຕົກ ເປັນມຸນຄ່າຫລາຍພັນລ້ານໂດລາທີ່ດຽວ.   ແຕ່ປັດຈຸບັນລາວເຮົາບໍ່ມີ ປັນຍາຈະເກັບກູ້ເອົາຜົນປະໂຫຍດດັ່ງກ່າວໄດ້ຢ່າງເຕັມເມັດເຕັມຫນ່ວຍເລີຍ.  ຕົກເປັນຂອງຕ່າງຊາດໝົດ. ໜ້າເສຍດາຍແທ້ໆ. 

ວຽກງານອາຊີບມີຫລາຍອາຊີບທີ່ສາມາດສ້າງ ລາຍຮັບທີ່ໝັ້ນຄົງໄດ້, ແລະເປັນວຽກທີ່ ກໍາລັງຕ້ອງການຫລາຍທີ່ສຸດໃນລາວ ເພາະວ່າສະພາບການ ພັດທະນາໃນລາວ ປັດຈຸບັນ ແມ່ນຕົກຢູ່ຂັ້ນຕອນສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງ ທີ່ຕ້ອງການສີມືແຮງງານ ເປັນຕົ້ນຝ່າຍເທັກນິກ ແລະນາຍຊ່າງ.    

ຂ້າງລຸ່ມຄືຕົວຢ່າງໂຄງການຍັກໃຫຍ່ກໍາລັງຈະສ້າງ ຫລືໄດ້ສ້າງໄປແລ້ວ.  ຍົກມາເປັນຂໍໍ້ຄິດ...

1.    ໂຄງການສ້າງທາງລົດໄຟລະຫວ່າງຈີນລາວ ຕົກເປັນມູນຄ່າ US$6.8 billion, ລາວຈະໄດ້ຮັບຜິດຊອບ ປະມານ US$840 million ເຊິ່ງຂ່າວວ່າ ຈະເອົາລາຍໄດ້ຈາກ ບໍ່ແຮ່ bauxite mine and three potash mines  ຂອງທາງບໍລິສັດ ຈີນກໍາລັງສໍາຫລວດແລະຂຸດຄົ້ນ.  ໝາຍຄວາມວ່າ ຢືມເອົາເງິນຈີນ $840 million ສ້າງທາງລົດໄຟ ແລ້ວກໍເອົາບໍ່ແຮ່ bauxite ແລະ three potash mines  ໃຊ້ໜີໃຫ້ຈີນເລີຍ.  ຂໍ້ນີ້ໜ້າວິຕົກກາງວົນຫລາຍ.  ເພາະໃນຂ່າວ ບໍ່ມີການວິເຄາະວ່າ ການສ້າງລົດໄຟຈະໄດ້ຮັບຜົນບວກ ໃຫ້ກັບລາວນ້ອຍຫລາຍປານໃດ? ຈະສ້າງລາຍຮັບໃຫກັບລາວປີລະເທົ່າໃດ?  ບໍ່ມີການປຽບທຽບ,ວິເຄາະ, ວິໄຈທຽບໃສ່ກັບໂຄງການອື່ນເຊັ່ນ ໂຄງການສ້າງຖະໜົນຫົນທາງໃຫ້ມັນໄດ້ມາດຕະຖານທົ່ວປະເທດ, ເງິນ US$840 million ນີ້ລະຫວ່າງທາງລົດໄຟ ກັບທາງ highways ທີ່ມາຕະຖານທົ່ວປະເທດ?  ຕາມສະພາບປັດຈຸບັນ, ໂຄງການໃດຈະໄດ້ຜົນປະໂຫຍດກ່ອນກັນ?      

http://www.vientianetimes.org.la/FreeContent/FreeConten_Laos_china.htm

2.      ໂຄງການສ້າງລະບົບທໍ່ນໍ້າມັນ ແລະໂຮງງານກັ່ນນໍ້າມັນ (oil pipeline, refinery and facility ) ຢູ່ພາກກາງຂອງລາວ (ຄໍາມ່ວນ) ເປັນໂຄງການວຽດນາມຈະມາລົງທຶນໃນລາວ ສ້າງທໍ່ນໍ້າມັນຈາກວຽດນາມເຊື່ມຕໍ່ໃສ່ລາວ.  ນີ້ກໍຄືໂຄງການໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງໃຊ້ແຮງງານຕ່າງຊາດຢ່າງຫລວງຫລາຍ.

http://www.vientianetimes.org.la/FreeContent/FreeConten_Action_set.htm

 3. ໂຄງການສ້າງ wind farm ຢູ່ອັດຕະປື, ເປັນໂຄງການຂອງໄທຍຈະມາສໍາປະທານທີ່ດິນແລ້ວລົງທຶນສ້າງ wind farm ລະບົບພະລັງໄຟຟ້າພັດລົມ.  ຕົກເປັນມູນຄ່າ ປະມານ US$1.5 billion.

 http://www.nationmultimedia.com/national/IEA-signs-deal-for-largest-Asean-wind-farm-in-sout-30266224.html

4.       ໂຄງການສ້າງເຂດເສດຖະກິດພິເສດຢູ່ປາກເຊ, ຈໍາປາສັກ. ບໍລິສັດຍິປຸ່ນເປັນຜູ້ຮັບເໝົາໃນໂຄງການນີ້.  ແລະຄາດວ່າຈະສາມາດດຶງດູດເອົາບໍລິສັດນ້ອຍໃຫຍ່ຂອງຍິປຸ່ນມາຮ່ວມລົງທຶນ ໃນເຂດປະມານ 100 ບໍລິສັດ. ຜ່ານມາລາວມີເຂດເສດຖະກິດ ປະມານ 11 ແຫ່ງ ແລະມີປະມານ 213 ບໍລິສັດທີ່ກໍາລັງລົງທືນໃນເຂດເສດຖະກິດດັ່ງກ່າວ.  ຕົກເປັນມູນຄ່າປະມານ   US$4.2 billion.  ແລະ $1.19 billion ແມ່ນໄດ້ນໍາໃຊ້ປະກອບສ້າງເຂດເສດຖະກິດດັ່ງກ່າວໄປແລ້ວ. ເຊິ່ງສ້າງວຽກງານໃຫ້ ແກ່ແຮງງານເກີນກວ່າ 11,320 ແຮງງານ, ໃນນັ້ນ 4,229 ເປັນແຮງງານລາວ, ນອກນັ້ນເປັນແຮງງານ ຕ່າງຊາດ. ລາຍຮັບຈາກໂຄງການດັ່ງກ່າວເລິ່ມແຕ່ 2003, 2010 ເຖິງປັດຈຸບັນແມ່ນ US$11 million ເຊິ່ງຖືວ່າເປັນລາຍຮັບໃຫ້ກັບພັກລັດໜ້ອຍທີ່ສຸດ. ນອກຈາກນັ້ນຍັງສ້າງແຮງງານໃຫ້ກັບປະຊາຊົນລາວໜ້ອຍ ກວ່າແຮງງານຕ່າງຊາດອີກ.  ນີ້ເປັນຕາໜ້າຄິດຫລາຍ. 

http://asia.nikkei.com/Politics-Economy/Economy/Laos-OKs-economic-zone-for-smaller-Japanese-companies

http://www.vientianetimes.org.la/FreeContent/FreeConten_Revenue%20from.htm

5.       ໂຄງການພະລັງໄຟຟ້າທີ່ສ້າງແລ້ວ, ກໍາລັງສ້າງ ແລະມີແຜນການຈະສ້າງ.  ປັດຈຸບັນໃນລາວມີເຂື່ອນໄຟຟ້າຂະໜາດໃຫຍ່ 29 ເຂື່ອນ, ກໍາລັງສ້າງເພິ່ມ 45 ເຂື່ອນ ແລ້ວມີແຜນການຈະສ້າງໃຫ້ໄດ້ຄົບ 300 ເຂື່ອນເພື່ອສ້າງພະລັງໄຟໄຟ້ໃຫ້ໄດ້ປະມານ 30,000 megawatts.  ເປັນຫມໍໄຟແຫ່ງອາເຊຍຕະເວັນອອກສຽງໃຕ້.   ຕາມທໍາມະດາ, ປະເທດລາວເຮົາເປັນປະເທດນ້ອຍໆ ມີປະຊາຊົນປະມານ 6 ລ້ານຄົນ, ໂຄງການຍັກໃຫຍ່ທີ່ສ້າງສໍາເລັດຜ່ານມາສາມາດສ້າງຊົນຊັ້ນກາງໃຫ້ສັງຄົມໄດ້ແລ້ວ, ແຕ່ ກໍໜ້າເສຍດາຍ ແຕ່ລະໂຄງການຜ່ານມາແມ່ນ ກາຍເປັນການສ້າງ ລາຍຮັບໃຫ້ກັບນັກລົງທຶນແລະແຮງງານຕ່າງປະເທດ. ສ່ວນລາວເຮົາແມ່ນເພິ່ມຄວາມແຕກໂຕນລະຫວ່າງຊົນຊັ້ນສູງ ກັບ ຊົນຊັ້ນຕໍ່າໃຫ້ຫ່າງໄກກັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ຖ້າສືບຕໍ່ເນື່ອງກັນໄປແບບນີ້, ປະເທດລາວຈະບໍ່ສາມາດລຸດພົ້ນຈາກການພັດທະນາ ລະດັບຊ້າງພັບຫູງູແມບ ລີ້ນໄດ້ຈັກເທື່ອ. ຈົນກວ່າຈະມີການປະຕິວັດເກີດຂຶ້ນຄັ້ງທີ່ 7 ໃນຕໍານານສາບ 7 ຊາດຂອງສີໂຄດ. ເມື່ອນັ້ນປະເທດລາວກໍຈະພັດທະນາແບບຖາວອນ, ແຕ່ຊາດລາວຈະບໍ່ແມ່ນເຊື້ອຊາດລາວ, ຈະກາຍເປັນຊາດລາວເຊື້ອຊາດອາຊີອາຄະເນໃນທີ່ສຸດ.

http://www.laoenergy.la/pageNews.php?id_News=74

ປສ.