ເສວະນາ ບັນຫາຈັດງານພິທີຮັບໃບປະກາສະນິຍະບັດໃນລາວ. ເປັນການຟຸມເຟີຍ ໄຮ້ປະໂຫຍດ ແທ້ບໍ? ສ່ວນໃຫຍ່ມັກຈະໄດ້ຍິນຂໍ້ອ້າງສາມຂໍ້
ທີ່ສັງເກດໄດ້ຄື:
1. ເປືອງງົບປະມານ
1. ເປືອງງົບປະມານ
2. ສະຖານທີ່ແອອັດ,
ການສັນຈອນຕິດຄັດເຮັດໃຫ້ການຫຍຸ້ງຍາກໃນການສັນຈອນໄປມາ.
3. ເປັນການສ້າງຄ່ານິຍົມໃຫ້ພຽງແຕ່ໃບປະກາດສະນິຍະບັດໂດຍບໍ່ ຄໍານຶ່ງເຖິງຄຸນຄ່າ ຂອງການສຶກສາອັນແທ້ຈິງ.
ນັ້ນຄືສາມຂໍ້ອ້າງຫຼັ້ກໆຝ່າຍຄັດຄ້ານຍົກ ເປັນຂໍ້ອ້າງ.
ເຫດຜົນທີ່ເຫັນດີໃຫ້ມີພິທີ:
ເຂົ້າໃຈວ່າການຈົບປະລິນຍາເປັນພຽງຈຸດເລິ່ມຕົ້ນສູ່ປະສົບຄວາມສໍາເລັດ ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມມັນກໍຄືຄວາມສໍາເລັດອັນໜຶ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງໄດ້ທຸ້ມເທສະຕິປັນຍາ, ເຮື່ອແຮງແລະຊັບສິນບຸກບືນສູ້ຊົນເອົາຈົນໃຫ້ສໍາເລັດ. ກໍຖືວ່າເປັນການບັນລຸຄວາມສໍາເລັດອັນໜຶ່ງທີ່ນັກສຶືກສາທຸກຄົນພາກພູມໃຈທີ່ສຸດ. ດັ່ງນັ້ນກໍສົມຄວນຕ້ອງມີການຍົກຍ້ອງ, ສັນລະເສີນກຽດຕິມະສັກດັ່ງກ່າວເພື່ອເປັນການໃຫ້ກໍາລັງໃຈກັນ, ແລະປຸກພະລັງແນວຄິດໃຫ້ບັນດິດໃໝ່ຜັນຂະຫຍາຍເອົາຄວາມຮູ້ໄປສ້າງສັງຄົມ. ສໍາຄັນຕ້ອງເນັ້ນຈັດພິທີໃຫ້ໄປໃນຮູບແບບການຮັບຮອງ, ຮັບຮູ້ ແລະສະໜັບສະໜູນຄວາມສໍາເລັດດ້ານການສຶກສາ. ບໍ່ແມ່ນເນັ້ນໄປໃນຮູບແບບການຮັບຮູ້ແລະຮັບຮອງດ້ານຄຸນຄ່າຂອງໃບປະລິນຍາ. ບັນຫາມັນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄະນະຮັບຜິດຊອບງານວ່າຈະມີວິທີຈັດພິທີໃຫ້ມັນ ອອກມາໃນຮູບແບບໃດ.
ຂໍເວົ້າເຖິງຂໍ້ອ້າງທີ່ວ່າ ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນບາດນິ. ຂໍ້ອ້າງທີ່ 1 ອ້າງວ່າເປືອງງົບປະມານ. ຂໍ້ນີ້ອາດໝາຍເຖິງງົບປະມານລັດແລະຄອບຄົວຂອງນັກສຶກສາ. ຢາກໃຫ້ຄະນະບໍດີ ຄະນະເສດຖະສາດ ແລະບໍລິຫານທຸລະກິດ ວິໄຈກວມລວມເບິ່ງວ່າມັນເປືອງແບບໃດ? ທ່ານກ່າວເຖິງການພັດທະນາປະເທດຊາດ, ແລ້ວການໃຊ້ຈ່າຍທີ່ສົ່ງເສີມເສດຖະກິດສັງຄົມ ບໍ່ແມ່ນເປັນການພັດທະນາປະເທດບໍ? ໃນມຸມມອງເສດຖະກິດແລ້ວການຈັດພິທີໃດໜຶ່ງຫຼືຈັດງານໃດໜຶ່ງຂຶ້ນຄືການ ສົ່ງເສີມເສດຖະກິດທ່ອງຖີ່ນ. ເຮົາເສຍງົບປະມານໄປພຽງເລັກນ້ອຍແຕ່ເຮົາສ້າງລາຍຮັບໃຫ້ກັບພໍ່ຄ່າແມ່ຂາຍ, ໃຫ້ກັບເຮືອນພັກ, ໂຮງແຮມ, ຮ້ານອາຫານ, ສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວ,ໃຫ້ກັບຄົມມະນາຄົມ (ຜູ້ປະກອບການ ສາຍການປິນ, ລົດເມ, ລົດຕຸກໆ, ສາມລໍ້, ສອງແຖວ, ແທກຊີ ແລະອື່ນໆ) ຢ່າງມາກມາຍ. ຜູ້ປະກອບການທຸລະກິດເຫຼົ່ານີ້ມີລາຍຮັບເພິ່ມ ເຂົາກໍຕ້ອງເສຍພາສີອາກອນລາຍຮັບເພິ່ມໃຫ້ລັດ. ຖ້າເຮົາມີລະບົບຄຸ້ມຄອງພາສີຢ່າງດີ, ງົບທີ່ເຮົາຈ່າຍໄປໃນພິທີເຮົາກໍຈະໄດ້ຄືນມາຫຼາຍສິບເທົ່າໃນຮູບແບບພາສີອາກອນ. ບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບການຈັດງານອື່ນໆບໍວ່າຈະເປັນງານກິລາຫຼືງານວາງສະແດງສິ້ນຄ່າຫຼື ຈັດກອງປະຊຸມນາໆຊາດທີ່ຜັນປ່ຽນກັນຈັດຢູ່ປະເທດນັ້ນປະເທດນີ້ຫຼືເມືອງນັ້ນ ເມືອງນີ້ກໍເພາະສາເຫດນີ້ເຊັ່ນດຽວກັນ.
ຂໍ້ອ້າງທີ່ 2. ຂໍ້ນີ້ຖື້ວ່າບໍ່ເປັນບັນຫາ. ເພາະການຈັດງານແມ່ນພຽງຊົ່ວຄາວ. ພຽງມື້ດຽວສອງມື້, ຖ້າວາງແຜນຮອງຮັບດີໆ ກໍຈະບໍ່ມີບັນຫາ. ອາດຈະໄດ້ລາຍຮັບເພິ່ມທາງດ້ານເກັບຄ່າຝາກລົດ ແລະທໍານຽມອື່ນອີກຊໍ້າ. ຖ້າຈັດສັນບ່ອນຝາກລົດໃຫ້ເປັນລະບຽບແລະຫ້າມບໍ່ໃຫ້ຈອດແຄມທາງຊະຊາຍ. ອີກປະການສອງ, ໃນອະນາຄົດຖ້າມີງົບ ກໍຢາກໃຫ້ເບິ່ງທາງເຂົ້າທາງອອກຂອງ ມຊ ນັ້ນຄືນໃໝ່. ເພາະປະຕູໂຂງທາງເຂົ້າເຮັດຕິດແຈບກັບທາງຫລວງເກີນໄປ ໂດຍບໍ່ມີທາງແຍກ ສະເພາະໃຫ້ລົດລ້ຽວເຂົາປະຕູໂຂງ. ຖືວ່າໂຄງສ້າງແບບນັ້ນສ້າງຄວາມຂັດສົນ, ແລະຕິດຄັດໃຫ້ກັບການສັນຈອນໄປມາໃນ ຖະໜົນເສັ້ນນັ້ນ. ປະຕູໂຂງທາງເຂົ້າ ຕ້ອງໃຫ້ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກຖະໜົນ ແລ້ວໃຫມີທາງແຍກອີກທາງເຂົ້າໄປຫາປະຕູໂຂງ, ໜ້າປະຕູໂຂງກໍຕ້ອງໃຫ້ມີ ບ່ອນຈອດລົດຊົ່ວຄາວສະເພາະຮັບສົ່ງນັກສຶກສາ.
ຂໍ້ອ້າງທີ່ 3. ຂໍ້ນີ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບຜູ້ຈັດພິທີ. ບໍ່ໄດ້ຂຶ້ນຢູ່ກັບນັກສຶກສາ. ດັ່ງທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງຖ້າເຮົາເນັ້ນຈັດພິທີໄປແບບປູກຈິດສໍານຶກໃຫ້ນັກສຶກສາຮັບຮູ້ ຫຼື acknowledge ຄຸນຄ່າຂອງໃບປະກາດອັນແທ້ຈິງຢູ່ທີ່ຄວາມສໍາເລັດຂອງການສຶກສາແລະ ພາກປະຕິບັດ. ນັກສຶກສາກໍຈະຮັບຮູ້ແລະເຂົ້າໃຈໄປໃນທໍານອງນັ້ນ. ສະຫຼຸບຄືທຸກສິ່ງຢ່າງຂຶ້ນຢູ່ກັບເຮົາຜູ້ຈັດພິທີວ່າເຮົາຈະຈັດແບບໃດ ໃຫ້ໄດ້ ໝາກຜົນຕໍ່ສັງຄົມຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ສ. ປັນຍາສິນ
